این مرگ!

من این مدلی ام که وقتی خبر فوت کسی رو میشنوم تا یه مدت فکرم درگیرشه. بحث مرده پرستی و اینا نیست اصلا. ذهنم درگیر فرایند مرگ و ادامه بقای دنیا بدون اون شخص خاص میشه! و مدام خودمو مرده حس میکنم! 

مثلا الان همش فکر میکنم میمیرم:| 

اما خب خیلی مزخرفه اینکه تو میمیری و آب از آب دنیا تکون نمیخوره. هوا هی بهاری تر، تابستونی تر و پاییزی تر میشه... برف میاد و آب میشه... مردم خوشحالن میخندن میرقصن و صرفا (تو) نیستی و هیشکی هم به هیچ جاش نیست! زور داره واسه آدم!!! اینکه راه میری تو خیابون و هی به همه از بالا به پایین و با غرور نگاه میکنی و فرداش ممکنه تو زیر یه عالم خاک باشی و اونا کماکان زنده! نکنیم اینکارو... 

از همه بدتر اینکه نزدیکانتم بعد یه مدت فراموش میکنن و میره پی کارش... میری پی کارت!  خورشیدم هنوز طلوع میکنه، هنوزم هیشکی نبودنتو به هیچ جاش نیست!!! 

دارم سعی میکنم بگم که ما در واقع هیچی نیستیم. شعار نیست، واقعا سعی کنیم آدم باشیم! 

سعی کنیم ، نشدم نشد!

+ من بمیرم، شماها از کجا میفهمید؟ :/